© Emy Elleboog
België betaalt minder in Europese solidariteitspool
België kende een uitzonderlijk hoge instroom van secundaire migratie: asielzoekers die al een statuut hebben of aangevraagd hebben in een andere EU-lidstaat. Dat heeft een grote druk gezet op het opvangsysteem en de samenleving.
“Het is dan ook hoog tijd voor een eerlijke verdeling, wat moet gebeuren in de vorm van de Europese solidariteitscyclus”, zegt minister Van Bossuyt. Lidstaten kunnen daarbij kiezen tussen het opnemen van asielzoekers uit andere lidstaten of financiële bijdragen.
België gaat voor dat laatste, benadrukt de minister: “Ons engagement kan niet eindeloos zijn. Via financiële bijdragen kunnen we andere lidstaten helpen structurele maatregelen te nemen, zodat we de instroom in de Europese Unie verminderen. Dat is een realistische en solidaire manier om bij te dragen aan het Europese evenwicht.”
Van Bossuyt onderhandelde de voorbije maanden om de totale Europese solidariteitspool — steun aan Italië, Griekenland, Cyprus en Spanje — én de Belgische bijdrage te beperken. Met succes, want de Belgische bijdrage zakt voorlopig van 18,5 naar maximaal 12,9 miljoen euro. “Maar we blijven werken aan een bijkomende verlaging. Zo zaten we vandaag al meteen samen met de Griekse bevoegde minister.”
De totale solidariteitspool voor alle lidstaten bedraagt momenteel 21.000 herplaatsingen of 420 miljoen euro.
Drie akkoorden maken terugkeer eenvoudiger
Naast de solidariteitscyclus kregen tijdens de JBZ-raad nog drie belangrijke dossiers groen licht. Het gaat om de terugkeerverordening, de lijst van veilige landen van herkomst en de uitbreiding van het concept van veilige derde landen.
Van Bossuyt onderstreept het belang van deze dossiers: “Een effectief terugkeerbeleid is essentieel om het migratiesysteem opnieuw beheersbaar te maken. Terugkeerhubs kunnen daarbij een belangrijk instrument worden. Tegelijk moeten we zo snel mogelijk tot een eenduidige Europese lijst van veilige landen van herkomst komen, zodat lidstaten niet langer met uiteenlopende criteria werken. Dat versterkt het vertrouwen in het systeem en maakt de procedures duidelijker.
Ook de uitbreiding van het concept van veilige derde landen is cruciaal. Europa mag niet langer een markt zijn waar men kan shoppen naar de beste bescherming. Wie via een veilig land naar Europa reist, hoort ook naar dat veilig land te kunnen terugkeren, ook al is dat niet het land van herkomst.”
